Peren plukken in Donnybrook WA

Donnybrook, zaterdag 19 maart 2011

Groene peren, bruine peren, Barletts, Rusty's, Josephines... Grote, dikke, kleine, dunne, zonverbrand, rijp en rot... We hebben ze allemaal gezien... én geplukt!

Op 23 februari trokken we voor het eerst sinds Stanthorpe opnieuw onze kangoeroebuidel/picking bag aan. De eerste peren werden geplukt op Sunvalley Orchard, de boerderij van ozzy's met Italiaanse roots Filipo en Mary en hun allesvretende hond Rusty.

Het is contractwork: je wordt betaald per bin; een grote, houten, vierkante bak van 1m20 op 80cm. Hoe harder je werkt, hoe sneller je bin vol, hoe meer geld je verdient. Het principe is dus simpel. De uitvoering ervan, hmmm, dat is een ander paar mouwen.

De eerste werkdagen steeg de temperatuur tot 39°C, en het werd zweten en zwoegen om onze bins vol te krijgen. Ladder op, ladder af, met zware picking bags aan onze schouders...

We hadden onze eigen tractor, met daaraan een trailer met drie bins. De eerste dag slaagden we erin 6 bins te vullen in 9uur tijd. Niet zoveel dus, en wetende dat we slechts 35 dollar per bin kregen (min taxen), konden we maar beter niet berekenen hoeveel we per uur aan het verdienen waren... Maar de volgende dagen ging het steeds beter. Op onze topdag, vulden we maar liefst 9 bins.

We werkten hard en vulden elke dag meer bins dan onze collega's uit Estland, Frankrijk en Italië.

Na vier dagen begon het werk door te wegen: 's avonds hadden we pijn in onze schouders, rug en handen, en 's morgens voelden we ons met alle stijve spieren stokoud. Mijn handen zagen er ondertussen uit alsof een kat ze had aangevallen en tussen mijn vingers had ik blaren. Gelukkig brachten oude sokken met afgeknipte toppen en een gat voor mijn duim wat bescherming!

Aan het begin van onze Australiëreis werden we gewaarschuwd voor French Picking: mensen die de gemakkelijk te bereiken stukken fruit uit rijen van andere mensen plukken zodat hun eigen bin sneller vol is en ze dus minder op de ladder moeten staan. Om één of andere reden zijn het vooral Fransen die 'stelen' uit andere rijen. En yep, ook wij betrapten onze franse collega's op deze louche praktijken! Maar we lieten ons niet doen en Seppe ging er meteen op af!

Een nadeel van contractwork, dus. In Stanthorpe werkten we in team, hadden we samen pauzes en was er geen concurrentie. Hier moesten we opletten of iedereen wel fair was. En de gezellige kameraadschap was er niet echt. Zonde!

Na anderhalve week was de boomgaard bijna leeggeplukt. Onze collega's werden doorgestuurd naar andere boerderijen terwijl wij nog wat langer op Sunvalley Orchard konden blijven. En na de allerlaatste boom was het wel meer dan tijd om (weliswaar met een frigobox vol peren van Sunvalley) naar de boerderij van boer Leon en zijn vrouw Anne-Marie te verhuizen. We zouden er nóg meer peren gaan plukken maar de verandering van omgeving deed goed! Bovendien was dit een betere plek: het kamperen bij hen was gratis (terwijl we op Sunvalley 100dollar per week moesten betalen) én de voorzieningen waren beter! Het was fijner met onze nieuwe collega's Irene en Martijn, een heel sympathiek koppel uit Nederland. Na lange tijd konden we nog eens in het Nederlands kletsen met andere mensen! Dat doet raar!

De met een net overspannen boomgaard van boer Leon ligt op 10 minuutjes rijden van het kampeerterrein. Onze wekker gaat af om 4u30 en in het duister is het tochtje naar de boomgaard soms heel mystiek: uitgestrekte weiden, glooiende heuvels en oude boerderijen bedekt met slierten ochtendnevel. Waar de boomgaard is, staat de vervallen boerderij waar Leon is opgegroeid. Het is een heel mooie plek vol souveniers uit het verleden, zoals de berg ijzerafval met daarin een verroeste antieken kinderwagen en een uit elkaar gevallen volkswagentje. Het oude schuurtje uit golfplaten is nu een varkensstal en ervoor staat een klein, wit hokje, dat dienst doet als toilet. Zo vlak naast de varkentjes, het is een grappige plek voor het kleinste kamertje...

Boer Leon toonde ons enkele dagen geleden de 7 biggetjes die die dag geboren waren. Moeder zeug hield niet echt van ons bezoek en de andere varkens schrokten gretig het rottende fruitafval van de boomgaard op. Boer Leon heeft de beer van de varkensfamilie heel cynisch 'Sausage' genoemd, want daar zal hij ooit worden ingedraaid.

We zijn nu al elf dagen aan het werk bij boer Leon. Seppe werkte elke dag, ik moest noodgedwongen na een gemene wespensteek enkele dagjes vrijaf nemen. Ja, dat net over de boomgaard beschermt het fruit tegen de vogels, maar juist daarom is het er een broeigaard van insecten.

Dikke kanjers van spinnen maken er gigantische webben uit zo'n stevig rag dat je het hoort knappen als je het breekt. Meer dan eens kropen we een boom in en werd ons gezicht gevangen in een web. Ongelooflijk vies! Maar het meest vervelende waren de bijen en wespen...

En toen ik dus snel een peer wou grijpen en niet zag dat ik daarmee recht naast een wespennest greep, bezorgde een gemene wesp mij een erg opgezwollen hand, wat koorts, pijn in de vingers en vooral heel veel jeuk. We moesten twee keer naar het ziekenhuis van Donnybrook en na een baxter, een dubbele dosis antibiotica (want ik had op één of andere manier een infectie opgelopen via de steek) en anti-histamine, begon de zwelling geleidelijk aan te verminderen. Oef! We waren toch even ongerust, want de dokter had ons gewaarschuwd: indien het niet zou beteren, zouden ze moeten opereren! Ik ben dus heel erg gelukkig nu mijn olifantenpoot er niet meer is!

Seppe kon, toen ik niet werkte, appels plukken nabij het kampeerterrein. Dat was goed én het werd per uur betaald. Martijn en Irene bleven elke dag naar de perenboomgaard gaan en verrasten me op een avond met een zelfgebakken en overheerlijke appeltaart, om mij te troosten in mijn olifantenpootellende. Superlief!

Ondertussen zijn we al bijna een maand aan het werk en dus besloten we dat het gauw weer tijd is voor een nieuw hoofdstuk in ons reisverhaal. We zullen nog werken tot en met volgende week dinsdag... En onszelf belonen na dit harde werk zullen we: volgende week vrijdag 25 maart vliegen we voor twee weken van Perth naar Bali om onze vrienden Maarten en Bieke te bezoeken. Daar kijken we naar uit!