Over Exmouth, Karijini en Broome...

'Pok.. Pats.. Pok'.. De ene sprinkhaan na de andere tegen de voorruit van de van. Een ware sprinkhanenplaag hier in de Pilbara-streek! Helaas zijn deze (voor ons vieze) delicatessen voor Chinezen niet de enige beestjes die onze voorruit kussen. Waren die mooie vogeltjes maar hoog in de lucht gebleven... Het was niet echt een goed idee van het leidende vogeltje om de hele zwerm razendsnel naar de grond te leiden... vlak voor onze van. We maakten in één klap 3 of 4 slachtoffertjes. En eerlijk, het kunnen er ook 5 geweest zijn... Zucht.

Gelukkig treffen we niks groters. Langs de wegen tussen Exmouth, Karijini National Park en Broome ligt de graskant immers bezaaid met kadavers van kangoeroes, emu's, schapen en ja, zelfs koeien. En de wegen in dit deel van West-Australië zijn weer erg lang. Urenlang rijden door open vlaktes met struikjes die hier en daar vuur gevat hebben of al in as liggen.

De eerste lange rit was die van Exmouth naar Karijini National Park, en tijdens het rijden dachten we vooral aan de wondermooie duiken in Exmouth's Ningaloo Reef. Het duiken was er peperduur maar gelukkig erg de moeite. In totaal deden we er 4, maar vooral de laatste 2 waren fenomenaal. We doken toen vlakbij de Muiron Islands, een stukje ten oosten van Exmouth in de Indische Oceaan. De tuinen van harde en zachte koralen waren prachtig... en het zeeleven gewoonweg indrukwekkend...

Bij onze eerste 2 duiken, werden we vergezeld door een gids en 6 andere duikers. Onder water kwamen we dan nog eens andere groepjes tegen waardoor je voortdurend moest uitkijken of je wel nog bij de juiste gids was. En alle zeeleven werd door alle duikersdrukte natuurlijk verjaagd. Maar bij onze laatste 2 duiken hadden we geluk.

Als we wilden, konden we met ons tweetjes zonder groep en gids, de duiksites verkennen. En dat was super! We konden de koralen en vissen op eigen tempo bekijken, hadden geen last van visverjagende drukte en zagen zo véél meer dan de duikersgroepjes...

Om te beginnen waren er terug grote schildpadden, een mooie wit met zwart gevlekte octopus en plots... grote whitetip – en blacktip haaien! We zwommen eerst om de koraaltuinen heen en besloten daarna erboven te gaan zwemmen... En toen verscheen hij recht voor ons: een mooie mantaray! On-ge-looflijk!

Na het duiken, kregen we nog de kans even te snorkelen. Ik was het mooie koraal aan het bekijken toen ik Seppe hoorde roepen: 'Sien, een mantaray'! En toen zag ik het tweede exemplaar die dag: hij kwam met zijn sierlijke 'vleugels' naar me toe gezwommen, zijn grote ovale mond open voor al wat binnenstromen kan. Indrukwekkend...

We hebben extra hard van het duiken genoten, wetende dat het waarschijnlijk een hele tijd zal duren voordat we ons opnieuw een duikreisje kunnen permitteren... We kijken ernaar uit de analoge foto's van het duiken te ontwikkelen...

Eén van de avonden voor het duiken, gingen we nachtvissen op Budegi-beach. Eerder die week hadden we al ondervonden dat de vissen pas beten na zonsondergang, dus gingen we dit keer speciaal voor de nacht. Het duurde niet lang vooraleer we weer beet hadden. Meestal kleinere visjes, tot er plots stevig aan mijn lijn getrokken werd. Een grote vis, dachten we. We lieten het beest moe worden en trokken het daarna op het strand. Het was behoorlijk donker en toen we de vangst uit het water zagen komen, was onze verbazing groot: een flinke black tip haai!

Het was de eerste keer dat ik iets groots kon vangen... en dan nog een haai... Het beest was zo'n 70cm groot, en aangezien we hier volgens de visrichtlijnen van de Gascoyne – streek, haaien zonder groottelimiet mogen vangen, besloten we ons exemplaar te houden.

Seppe sneed de haai deskundig in mootjes, nadat we ons verbaasden over de ruwheid van haaienhuid: precies schuurpapier!

Die avond hadden we dus echt een heerlijke en unieke maaltijd... En die grote haaien die we zagen tijdens het duiken de dag nadien, hebben het niet aan ons geroken... Gelukkig maar! ;-)

Maar goed, die lange weg van Exmouth richting Karijini National Park, leidde ons eerst naar Tom Price, het mijnstadje ten westen van Karijini. Grote, logge machines voor de ontginning van ijzererts, werden tentoongesteld in de straten en werden vervoerd op 'oversized vehicles', grote vrachtwagens met een lading serieus buiten proporties, vergezeld door veiligheidswagens...

Karijini National Park was prachtig maar helaas waren de weergoden ons slechtgezind. De dag na aankomst begon het te regenen... een week lang. Gelukkig hadden we na aankomst nog een fijne wandeling gemaakt in één van de ravijnen van het park, waar ik een koude, maar heerlijke duik kon nemen in de 'circular pool'. De Fortescue Falls zagen we enkel vanuit de hoogte, want eenmaal het regent, is het gevaarlijk de ravijn in te gaan: zeer gladde rotsen en plotse overstromingen (flash flooding) lieten al meermaals reddingsbrigades uitrukken.

Het grootste deel van Karijini hebben we dus gemist, door de regen maar ook door de slechte aardewegen ernaartoe. Hadden we maar een 4x4... Die komen hier in Australië pas echt van pas!

Van 1937 tot 1966 werd er rond Karijini meer ontgonnen dan enkel ijzererts. In het stadje Wittenoom (ten noorden van Karijini) werd blauw asbest opgegraven, en ook al waren de gevaren van asbest voor de gezondheid bekend sinds 1920, toch werd de ontginning lange tijd verdergezet. Pas toen vele mijnwerkers ziek werden, probeerde de regering van West-Australië in 1979 het mijnstadje te sluiten. Leegstaande gebouwen werden platgewalst en de water – en elektriciteitsvoorzieningen afgesloten. Een spookstadje.. Er loopt nog steeds een aardeweg doorheen: de kortste weg richting Port Hedland. Reizigers worden geadviseerd de autoramen dicht te houden tijdens het rijden door Wittenoom. Voor wie toch zo nieuwsgierig is en het niet kan laten. Maar wij lieten het stadje ver van ons af liggen, en kozen voor de langere weg van de oostkant van Karijini tot Port Hedland, een weg aangelegd voor het vervoer van ijzererts.

Lange roadtrains; trucks met 4 grote aanhangwagens, reden aan hoge snelheid heen en weer tussen de mijnen rond Karijini en de grote haven van Port Hedland. Ze bliezen onze van bijna weg en veroorzaakten enkele kleine sterretjes in onze voorruit.

Meer naar het noorden toe, kruiste de weg de spoorlijn... Treinen met (ja, ik heb ze geteld) maar liefst 113 wagons vol ijzererts reden ons voorbij...

In Port Hedland keken we even uit naar werk, maar we besloten toch al snel weer te vertrekken uit deze industriestad.

En nu zijn we dus, alweer na een lange weg, aangekomen in Broome. Hier willen we een tijdje blijven en werken. Na onze aankomst gingen we alle jobbureaus af en belden we overal rond. En Seppe vond al snel werk: hij werkt tot en met komende zondag voor een superchique resort, dat op zaterdag een polofestival op het strand organiseert. Er moeten dus hekkens geschilderd worden en een tribune gezet...

Seppe is dus gelukkig al aan het werk, en ik ben zijn chauffeur, hang de goede huisvrouw uit, en zet elke dag ook mijn zoektocht naar een job verder. Hopelijk snel met succes...