Langs de Murray River

Woensdag 2 februari 2011, Waikerie

De weg naar Mildura was lang. We kwamen maar weinig andere auto's tegen en het uitzicht was voortdurend hetzelfde: uitgestrekte, droge velden met hier en daar een boompje. Dode stukken struik werden door de warme wind over de weg gewaaid, net als in de cowboyfilms. De weg strekte zich kilometerslang voor ons uit en was een lang uitgestrekte fata morgana. Men had ons gewaarschuwd dat ergens onderweg de baan overstroomd was dus moesten we uitkijken welke 'plas' we voor ons zagen: fata morgana of écht water? We konden traag en voorzichtig door het overstroomde stuk van de weg rijden.

Ondertussen steeg de temperatuurmeter van onze van. De motor kon zich nauwelijks afkoelen. Ons drinkwater warmde zich op tot thee-temperatuur en onze kleine frigo kon het eten niet meer koel houden. We droomden van ijsjes, ijskoude drankjes en koude douches... Het was maar liefst 43 graden!

In Mildura bleek al gauw dat er geen werk te vinden was. Enerzijds een teleurstelling, want hiervoor hadden we die lange weg afgelegd. Anderzijds zagen we het nu toch ook niet zitten om in dit snikhete weer in de brandende zon druiven te gaan plukken. We kochten een kleine ventilator voor in de van en zochten een camping op zodat we afkoeling konden zoeken onder de douche of in het zwembad.

Vervolgens reden we naar Renmark waarbij we de grens naar Zuid-Australië overstaken. Weer een nieuwe Australische staat op onze reisroute! Aan de grens moesten we stoppen om alle groenten, fruit en aardappelen die we bij hadden, af te geven. De van werd gecontroleerd.'Quarantaine' om het verspreiden van de fruitvlieg te voorkomen. Toch zonde van onze nieuwe zak patatjes.

De eerste halte in Zuid-Australië was dus Renmark, waar we opnieuw twee nachten op een camping verbleven om te kunnen afkoelen terwijl het kwik in de thermometer opklom tot 45°C. Alles leek doods, mensen vluchtten in hun caravan of huis met airco, niemand kwam op straat. Alleen wij leken buiten te zitten naast onze van (lees 'oven'), met de voeten in een bak 'langzaam'opwarmend water en een fles drinkwater bij de hand. Zelfs de vogels hadden last van de warmte. Ze hielden hun bekjes open en zochten het kleinste druppeltje water op dat uit een kraan drupte. Onze shampoofles uit biologisch afbreekbaar maïsplastiek verschrompelde onder de hitte tot een onherkenbaar ding... Nog nooit hadden we het zo warm...

En ook rond Renmark was het stil op de backpackersarbeidsmarkt.

Al van voor ons vertrek naar Australiê, keken we ernaar uit om een huisboot te huren en een stuk van de Murray river af te varen. Vanuit Renmark konden we een oud en klein huisbootje boeken voor 2 personen dat nog nét binnen ons budget kan. Het huisbootje komt vrijdag aan in Waikerie en daar start dan ons huisbootweekendje. We zijn benieuwd en hopen dat het ons voldoende verfrissing kan brengen...

Woensdag 9 februari 2011, Waikerie

Na een flinke onweersbui met heel dichtbij inslaande donder, koelde het vorige donderdag eindelijk wat af. Zó lang hebben we de regen vervloekt... zó blij waren we nu het begon te regenen en het afkoeling bracht...

Op vrijdag stond het huisbootje 'de Me-and-er' klaar langs de oevers van de Murray River. Het kriebelde om aan onze riviertocht te beginnen!

De Me-and-er was klein maar gezellig: er was een mini-keukentje, mini-zithoekje, een kort dubbel bed (gelukkig zijn we niet groot) en een wc met erboven een douchekop. Op het dek vooraan stond een gasbbq (het Australische systeem), een tuintafeltje en een grote frigobox. Achteraan was er een klein dek om vanaf te vissen of in het water te springen. Elektriciteit hadden we via een generator en zonnepaneeltjes. Het was gewoon perfect; onze 'caravan' op water!

Het varen was niet moeilijk. We kregen een korte uitleg en gewapend met een rivierenkaart met tips konden we aan onze vaart beginnen.

Drie nachten bleven we op de boot en we hadden dus twee volle dagen. Het weer was helaas wat omgeslagen en het bleef het ganse weekend behoorlijk fris. Bovendien stormde het op zaterdag en hoorden we op het nieuws waarschuwingen over flash floods (plotse overstromingen) en zware donderstormen langs de Murray River. Een beetje ongerust belde ik naar het verhuurbedrijf van de huisboot, waar men ons verzekerde dat we op een veilige plek vaarden.

De rivier was sowieso al weken uit zijn oevers getreden. Overal staken bomen met hun kruintoppen net boven het water uit, wat het iets moeilijker maakte om geschikte plekjes te vinden om aan te meren.

Maar ah, zelfs als het verder zou overstromen, in onze ark zou het toch veilig blijven! En in de huisboot was het veel comfortabeler bij regenweer dan in onze van...

We vaarden ongeveer 12 km stroomopwaarts, langs bossen en kliffen. Hier en daar legden we aan voor een pauze of om de nacht door te brengen.

Seppe gooide zijn val uit om crayfish (scampi-achtige beestjes) te vangen, met een ongelooflijk succes. Om de 10 minuten bleek de val al overbevolkt te zijn. Hij gebruikte de beestjes om mee te vissen, maar dat viel een beetje tegen. Eenmaal had hij beet; een grote Europese karper! Het beest spartelde zo hevig aan de haak dat hij zichzelf kon bevrijden net voor hij onze emmer in ging. Spijtig! En eigenlijk ook ongewild illegaal: het is hier strafbaar om een Europese karper terug in het water te gooien (of per ongeluk te laten ontsnappen?).

Terwijl Seppe viste, verslond ik het derde deel van de knappe boekenreeks van Stieg Larsson en beleefde ik plezier aan het koken in een echt keukentje. We genoten ervan om te kunnen rondlopen in de huisboot: ook al was je in een paar stappen aan de overkant, het gaf zo'n ruimtegevoel in vergelijking met onze van...

En het varen op zich was natuurlijk super: van de oever afvaren, draaien, door het water glijden, aanmeren en niet te vergeten: af en toe eens op de bootclaxon duwen!

Dit tochtje had gerust wat langer mogen duren, maar op maandag was het tijd om terug ons intrek in de van te nemen. En om te werken... Een postbode had ons de vorige week gevraagd of we werk zochten. Hij had een paar velden met pompoenen die dringend geoogst moesten worden. Op maandagnamiddag gingen we dus aan de slag... voor zolang het duurde. Het voortdurend moeten bukken om 10kg zware pompoenen af te snijden en op te heffen begon na anderhalf uur al zijn tol te eisen. Ik kon niet meer. Bovendien zouden we weinig betaald worden. We hielden het dus voor bekeken.

In de job office kregen we het telefoonnummer van een citrusboerin die pickers nodig had, maar na haar op te bellen, besloten we dat dit citrus plukken verdacht leek en we het toch maar niet zouden doen. En maar goed ook, want achteraf hoorden we erg negatieve verhalen over dit werk. Het was contractwerk, wat wil zeggen dat je betaald werd volgens de bakken die je kon vullen. De boerin betaalde 25 dollar per bak en van een koppel dat het plukken toch had uitgeprobeerd, kregen we te horen dat ze met zijn tweeën amper 4 bakken hadden kunnen vullen in 8uur tijd. Bovendien vroeg de boerin 100 dollar voor het gebruik van plukzakken en zag het er niet naar uit dat het koppel hun geld zou terugkrijgen.

We zijn dus blij dat we niet op het jobaanbod zijn ingegaan en zijn op ons hoede. Seppe belde ondertussen een heleboel jobbureaus en boerderijen af, tevergeefs... Maar we geven onze zoektocht niet op en rijden van zodra we kunnen (we wachten nog op post) richting het Westen.

Terwijl wij in Waikerie en op de huisboot verbleven, kreeg men in Queensland de cycloon Yasi op bezoek. Mijn Australische SIM-kaart staat op een adres in Queensland ingeschreven en dus kregen we voortdurend berichtjes met waarschuwingen en richtlijnen:

1 februari: Mandatory evacuations ordered for some low lying coastal areas Townsville and Cooktown.Residents should comply with directions from their Council to Evacuate.

Een paar uur later: Yasi intensified to Cat 5. Crossing expected 10pm wednesday on high tide meaning a higher storm surge. Critical to follow direction from local authorities.

En nog een paar uur later: It is now considered unsafe to travel. You are now advised to shelter in place.

We volgden via deze berichtjes de ellende in Queensland op de voet. Cycloon Yasi bracht ongelooflijk veel schade en ellende, alsof de vorige overstromingen al niet voldoende waren. Toen in het journaal kwam dat een jongeman gestorven was door het gebruiken van een generator in huis (velen zitten zonder elektriciteit) kregen we een laatste berichtje:

State Disaster Coordination Centre Urgent advice to homes without power. Generators must never be used indoors. Fumes may cause death.

We zijn onder de indruk van de aanpak van Queensland's overheid.

In hetzelfde journaal waarin men beelden toonde van de allesverwoestende Yasi, kregen we beelden te zien van de al even verwoestende bosbranden rond Perth. We vragen ons af of de natuur en het weer in Australië nog meer van deze vreselijke verrassingen in petto heeft en hopen dat de weersellende nu echt voorbij mag zijn...

PS. Op 3 februari was het mijn verjaardag. Bij deze bedankt aan iedereen voor de berichtjes en mailtjes! Ze deden me veel plezier!