2000 km rechtdoor...

Maandag 14 februari 2011, Salmon Gums

Eerst en vooral een 'officiële' vaststelling: onze Ford Econovan Maxi is comfortabel en ruim maar niet groot genoeg voor 2 volwassenen en een muis. Laat staan méérdere muizen.

De nacht van 12 op 13 februari hoorden we eerst geritsel, daarna geknaag en ten slotte gepiep. Een muis in de van! We probeerden de muis door lawaai te maken weg te jagen. Seppe zag een piepklein muisje aan ons voeteinde op de grond voorbij rennen. Onze vangpogingen waren tevergeefs...

We legden ons dan maar bij ons lot en terug in bed neer en probeerden het muizenlawaai te negeren. Maar ik, als geluidsgevoelige slechte slaper, werd bij elk muizengepiep nog wat meer wakker. Ik hoorde geritsel aan onze broodzak, greep de zaklamp en scheen in de hoek waar het brood lag, vlakbij Seppe's hoofd. Een grote muis stond met zijn achterpoten op Seppe's hoofdkussen en greep met zijn voorpootjes naar het brood. De muis vluchtte snel weg over het kussen naar een ander hoekje waarbij Seppe wakkerschrok. Zucht... Geen muisjé dus, maar meerdere muizén! Met ons hoofd aan het voeteind van het bed (in plaats van aan de keukenkant) probeerden we toch nog even te slapen...

En we hadden onze slaap echt nodig. Vrijdag 11 februari, nadat onze verwachtte post eindelijk was aangekomen in het plaatselijke postkantoor, vertrokken we uit Waikerie richting het Westen. Adelaide sloegen we over (we houden toch niet zo van de stadsdrukte) en via Port Augusta reden we die eerste dag naar Kimba. Een serieuze roadtrip was begonnen: in bijna 4 dagen reden we ongeveer 2500 km westwaarts.

Ceduna was het laatste stadje voor we de onbewoonde open vlakte van Yalata Aboriginal Land en Nullarbor Plain introkken. We zagen er vooral aboriginals op straat en het trof ons te zien dat zij bijna allemaal dronken waren. Sommigen lagen knock-out op de grond. Ambulanciers probeerden een vrouw wakker te schudden.

We horen vaak verhalen over het feit dat de aboriginals in Australië 'aan lager wal' zijn geraakt. Ze zijn meestal arm en veelal alcoholverslaafd. Van de Australische regering uit kregen de aboriginals lange tijd een uitkering, wellicht ter compensatie van alle ellende die de nieuwe Australiërs aan de échte Australische bevolking, de aboriginals, hebben aangedaan. De ozzy's zeggen dat hierdoor de Aboriginals nooit gewoon geweest zijn om te werken, en nu ze deze premies niet meer krijgen, vaak beland zijn in de marginaliteit. Zij vormen hier 'de vierde wereld'. En we kunnen bijna niet anders dan deze trieste verhalen van Ozzy's geloven, want wat we zien op straat, bevestigde dit totnogtoe... Zonde...

Ozzy's hebben het over het algemeen trouwens meestal niet zo voor aboriginals. Iets wat we heel dubbel vinden, want tegelijkertijd wordt de aboriginal cultuur met hun prachtige dot- paintings, didgeridoo's, boomerangs en walkabouts overal als toeristische trekpleisters uitgebuit... We vinden het ongelooflijk spijtig dat de aboriginalcultuur zo geschonden is door de komst van Westerlingen amper 240 jaar terug...

Na Ceduna volgde dus de onbewoonde wereld. De baan strekte zich kilometers voor ons uit en meestal hadden we de weg voor ons alleen. Af en toe werden we voorbijgestoken door een 'road train', sterke trucks met 3 aanhangwagens die niet zomaar kunnen stoppen, of staken wij op ons beurt een 'oversized vehicle' voorbij, een vrachtwagen met een lading serieus buiten proporties...

Andere reizigers waren backpackers als wij, caravanliefhebbers en zelfs twee fietsers. Jaja, fietsers! Je moet het toch maar doen, de 2000 km lange highway per fiets afleggen, met maar hier en daar, (om de 120 km als je geluk hebt) een roadhouse. Zottekeswerk! En diepgaand respect waard! We staken onze duimen omhoog toen we de fietsers voorbij reden... Naar andere chauffeurs staken we onze wijsvinger op, net zoals het hoort: de Australische reisgroet.

Hier en daar was de weg wat breder en werd die gebruikt als landingsbaan voor de bekende Royal Flying Doctor Service. Maar hoe ze op te bellen was een raadsel: we hadden geen gsm-bereik en de voorziene 'praatpalen' waren schaars. Een ongeluk of autopech hier is echt wel miserie.

De tweede nacht van de roadtrip brachten we door op een restarea langs de weg. We kregen toen het oneervollle nachtelijke muizenbezoek. 's Anderendaags bereikten we rond de middag de grens tussen West – en Zuid – Australië.

Net zoals bij de 'fruit fly exclusion zone' op weg naar Mildura, moesten we hier al onze groenten en fruit afgeven. Zelfs de honingpot mocht de grens niet over. De douanier vroeg of we zaden meehadden, of vogels. Nee, dat hadden we niet bij ons... En stiekem vroeg ik me af of we onze muizen wél over de grens mochten brengen...

Eens in West – Australië konden we de klok terugdraaien. We zijn nu maar 8 u en 45 minuten later dan in België.

De derde nacht van de roadtrip – en onze eerste dus in West-Australië, parkeerden we onder een afdak op een restarea aan het begin van Australia's longest straight stretch, een 146km lang kaarsrecht stuk van de highway. Geen enkel bochtje, zelfs niet miniem.

Voor het slapengaan haalden we de hele van leeg en keken we in elke bak of zak, in elk hoekje of gaatje. De van was terug muizenvrij. Gelukkig.

Vandaag, 14 februari, hebben we dan het einde van de lange highway bereikt. We eindigden onze vierdaagse roadtrip in Salmon Gums. In totaal deden we ongeveer 2500 km.

Het weer was de hele tijd grijs, somber, fris en nat, maar dat was maar goed ook. Rijden door deze open vlakte zou in heet weer de hel geweest zijn. Onze van kon zich koel houden en bleef de ganse weg netjes rijden (hout vasthouden). Volgens de Lonely Planet reisgids is de 2000km highway die we net aflegden, net de afstand tussen Londen en Moskou. En wij reden dus nog een stukje verder. Onvoorstelbaar.

Morgen rijden we nog even door naar de kust en volgende week worden we verwacht in Donnybrook (ten zuiden van Perth) om peren te plukken. Werk gevonden dus!