Bright, Melbourne, Great Ocean Road

Zaterdag 29 januari 2011, Hopetoun

Van alle uitdagingen die ik ooit ben aangegaan, was paragliding toch wel de meest grensverleggende. Maar ik heb hem behaald; mijn paraglidinglicence!

Na enkele dagen onderbreken van de cursus door de regen en een dag schilderwerk, konden we met het tweede deel van de cursus starten. We leerden de glider controleren bij hevige wind en konden nog een 18tal vluchten doen waarbij we andere stuurtechnieken moesten toepassen en onze snelheid van vliegen en dalen leerden regelen met 'Big ears' en een 'speedbar'. De laatste twee dagen waren we dan klaar voor het échte paragliding werk: vliegen in thermals.

Een thermal is een opwaartse stroom 'warme' lucht, vaak eindigend in een wolk. Als je in een thermal vliegt, wordt je gelift en kan je steeds hoger gaan vliegen door in de thermal te blijven cirkelen. Ik durfde niet zo hoog op te stijgen als Seppe deed. Hij vond het meteen heerlijk om te stijgen in de thermals, precies het omgekeerde van wat hij gewoon is: met een skydive parachute kan je alleen maar dalen. Ik zag zijn glider boven mij steeds kleiner en kleiner worden...

Eens je kan rondzweven in een thermal, kan je ook veel langer in de lucht blijven. Geen 6 minuut-durende vluchtjes meer van bergtop rechtstreeks naar landingsveld, maar veel uren vliegplezier, zolang je thermals vindt. Zo zouden we later als we meer ervaring hebben, 'cross country' kunnen vliegen: een zo'n groot mogelijke afstand afleggen. Onze instructeur vloog zo eens 7 uur lang 'cross country'!

Mijn langste thermalvlucht duurde ongeveer 1 uur. Na een dik half uur rondzweven in een thermal, vloog ik op een redelijk grote hoogte boven de bergtop waarvan we gelanceerd waren. Ik besloot dat dit toch hoog genoeg was (hoe hoger, hoe turbulenter en frisser) en besloot van de thermal weg en naar beneden te vliegen. Maar overal bleken er thermals te zijn en hoe hard ik ook probeerde, ik kon maar niet zakken! Na nog eens een dik half uur boven de velden zweven (beetje zakken, beetje gelift worden – “ik zal toch ooit wel eens naar beneden kunnen komen” ), kon ik eindelijk landen in het goede landingsveld, tussen de koeien. Nog één vluchtje later haalde onze instructeur Ted een paar blikjes Bacardi-cola uit de frigobox om te vieren dat we ons brevet gehaald hadden. Het smaakte toch zo goed.

Na een tweede dagje schilderwerk in het huis van Ted (waardoor we een heel mooie korting op onze cursusprijs kregen) en nog 2 extra vluchtjes van Mystic, namen we afscheid van Ted door samen typisch Australische 'fish and chips' te gaan eten. Het was tijd om terug 'on the road' te gaan, richting Melbourne!

We hadden geluk. Jane en Steve, sympathieke Schotten die we leerden kennen op de boerderij in Stanthorpe, werken momenteel in Melbourne en we mochten bij hen gaan logeren. Ideaal, want met de van in zo'n drukke stad een slaapplekje zoeken, zou toch niet simpel geweest zijn. Het was leuk om Jane en Steve terug te zien.

Op Federation Square, een groot plein in het centrum van Melbourne, was de Australian Open te zien op groot scherm. We wilden graag naar de wedstrijd van Kim Clijsters gaan kijken in het stadium zelf, zo'n kilometer verderop, maar dat bleek een duur grapje. We stelden ons dan maar tevreden met het bekijken van de wedstrijden op Federation Square en tv. Kim Clijsters won de wedstrijd en dus waren we toch even blij met dat kleine Belgenlandje.

's Anderendaags gingen we op verkenning door het stadscentrum. Er is de gratis 'City cirle' – tram, die een route volgt doorheen de stad. We stapten af aan de haven en de Queen Victoria Market, een supergrote overdekte markt met ongelooflijk veel lekker eten, souveniers en kleren. En toen we 'The Belgian Beer Pub' passeerden (jaja, weer trots op dat kleine Belgenlandje – waar blijft nu toch de chocolade), konden we het toch niet laten. Hoewel de biertjes er duur waren, trakteerden we onszelf op een lekker frisse La chouffe en een 'kriekske'. Ha!

Het was die dag 'Burnsday', een Schotse nationale feestdag ter ere van de Schotse poëet Burns. Op die dag lezen de Schotten gedichten en eten ze hun nationaal gerecht: 'haggis', een mengsel van haver, schapenvlees en kruiden, dat in een schapenmaag wordt gekookt.

Ook Jane en Steve, en 2 van hun – ook Schotse - flatgenootjes maakten haggis klaar met aardappel- en knolselderpuree. We hadden de eer mee aan tafel te mogen gaan... en de haggis was – hoewel het horen van het recept vraagtekens opriep - lekker! Toch grappig, zo'n Schotse feestdag vieren met een typisch Schots gerecht met Schotse vrienden... in Australië!

De skyline vanuit het flatje en de trendy 'sex and the city'-boetieks, deden ons denken aan New York. En hoewel we het fijn vonden om het bruisende Melbourne te bezoeken, waren we toch ook blij de stadsdrukte achter ons te laten en onze reis verder te zetten richting The Great Ocean Road...

The Great Ocean Road strekt zich uit langs de kust ten westen van Melbourne en loopt langs het Otway National Park. Een prachtige, ruwe en ongerepte kustlijn met rotskliffen en helderblauw water, lokt de vele toeristen hierheen. The Great Ocean Road is een weg die je moét afgelegd hebben. En het was inderdaad de moeite. Hier en daar stopten we aan een 'lookout', een uitkijkpunt met prachtig zicht op de kliffen. We zagen 'London Bridge' en 'The Arch', 'rotsbruggen in het water' en natuurlijk de bekende 'Twaalf apostelen'.

Een stevige wandeltocht mocht hier toch niet ontbreken. We kampeerden in Otway NP en stapten een behoorlijk stuk van de Great Ocean Walk af. Heerlijk!

Ter hoogte van Port Fairy verlieten we The Great Ocean Road en reden we landinwaarts. We zijn op weg naar Mildura aan The Murray River, in de hoop daar opnieuw werk te vinden...