Werken in Stanthorpe... einde hoofdstuk Queensland

28 november 2010 – Stanthorpe

Alweer meer dan een maand verder... De tijd gaat ontzettend snel... Ik heb weer heel wat te vertellen en ben blij dat ik wat van mijn verhaal na een hele tijd zonder telefoon – en internetbereik eindelijk op deze reisblog kan zetten...

Na het skydivefestival in Toogoolawah reden we naar Southport en Surfers Paradise, bekende steden voor backpackers, net onder Brisbane. Het was er goed om een dagje te blijven en even te surfen maar verder was het niet echt ons ding. Surfers Paradise is een grote stad met gigantische, futuristische flatgebouwen, een metro skyrail een tiental meters boven de straten en een reuzenrad temidden de wolkenkrabbers. Bovendien vond er net een autorally plaats door de straten van de stad. Onvoorstelbaar snel, onvoorstelbaar gevaarlijk...

Na een nacht op een parking aan de rand van de stad, reden we door The Granite Belt - streek, bekend voor zijn vele wijngaarden, op zoek naar werk. Al gauw bleek dat er in deze streek geen backpackers meer nodig waren voor het werk: de wijngaarden werden nu vooral bewerkt door Koreanen en Chinezen, die naar het schijnt voor een schandalig laag loon te werk worden gesteld...

We belandden uiteindelijk in Warwick, waar er binnen enkele dagen een typisch Australische Rodeo zou worden gehouden. Dat leek ons wel wat. We bleven dus een paar dagen in de buurt aan Leslie Dam, een prachtig meer langs een bos en weides vol paarse bloemetjes met ertussen hoppende kangoeroes. Een zalig plekje om te vissen en 's avonds aan een kampvuurtje te socializen met andere kampeerders, vaak gepensioneerden die hun hebben en houden verkochten en het er nog eens goed van pakken tijdens hun pensioen. We zien hier vaak campers en caravans met bumperstickers als 'retired and spending it' of 'spending my kids inheritage'... Gelijk hebben ze!

Op vrijdag 29 oktober gingen we dus een kijkje nemen op de Warwick Rodeo. Overdag was er voornamelijk campdrafting: de cowboys en -girls moesten op hun paard een koe begeleiden volgens een bepaald parcours in een beperkte tijd. Even leuk om te zien maar na de 30ste deelnemer begon het toch wat te vervelen. Kijken naar het publiek bleek een leukere bezigheid af en toe: één en al cowboyhoed!

Na een ganse dag campdrafting werden er verschillende disciplines getoond waaronder het vangen van een koe met een lasso en het zo lang mogelijk blijven zitten op een losgeslagen paard of stier... tot hersenschuddingen toe!

Toen we de hele rodeodrukte beu waren en de rust van onze van opzochten, zagen we op de achterruit van onze van de schaduw van een gigantische spin... Seppe ging ten aanval en plette het beest tussen het venster en het gordijntje. En een 'beest' was het! Een bruin, dik lijf de grootte van 2 okkernoten en lange, harige poten. Het bleek een griezelige maar ongevaarlijke 'huntsman' te zijn maar dat wisten we natuurlijk niet. Hier in Australië zijn we erg op ons hoede wat spinnen betreft, je weet maar nooit of het een giftig creatuur is...

Na Warwick reden we door naar Stanthorpe. Het jobbureau 'Ready Workforce' beloofde ons te bellen van zodra er werk was, maar het zou zeker nog enkele dagen duren.

We verbleven enkele dagen op een camping waar we ons keukentje schilderden en ik de naaimachine van de eigenares kon gebruiken. Kon ik eindelijk eens werk maken van deftige gordijntjes en kussenslopen! Toen we na enkele dagen op de camping ons 'to do – lijstje' afgewerkt hadden, gingen we naar het Girraween National Park. Het was er prachtig, vol afgeslepen rotsen en riviertjes. Het kampeerterrein in het bos was gezellig, met alweer een zalig kampvuurtje. We wilden 's anderendaags nog naar een ander National Park maar toen bleek dat we niet meer genoeg benzine zouden hebben om het park te bereiken (je legt hier in één, twee, drie honderden kilometers af zonder het te beseffen), sloegen we noodgedwongen af richting Texas om daar te tanken en de nacht door te brengen.

Zo'n 100km reden we van Texas terug naar Stanthorpe langs een uitgestrekt, verlaten en heuvelachtig landschap, om terug gsmbereik te hebben en te horen dat we dezelfde weg richting Texas terug moesten... We hadden een job!

Onze werkplek, Traprock Orchard, lag in dat uitgestrekt, verlaten en heuvelachtig landschap tussen Texas en Stanthorpe, op zo'n 45 minuten rijden van Stanthorpe. We bereikten de boerderij via enkele kilometers dirtroad en waren meteen overweldigd door het prachtige gebied waar we de komende maand zouden spenderen. John en Julie, de sympathieke boer en boerin, bezitten hier zo'n 20 000 acres: heuvels met daartussen riviertjes en meren, boomgaarden, velden vol grazende schapen, de grote werkschuur ('de shed') en wat verder het kampeerterrein voor alle werkers op de boerderij.

Het 'stonefruit'-seizoen was begonnen: perziken, nectarinen, pruimen en abrikozen moesten worden geplukt en verpakt.

Zondag 7 november was onze eerste werkdag. En we zijn er meteen goed ingevlogen! Seppe plukte de ganse dag, ik plukte de eerste uren 's morgens vroeg en daarna ging ik met 'de meisjes' naar de werkschuur om er het fruit te verpakken. Die eerste dag klopte ik maar liefst 11 werkuren en de dagen erna waren al even lang. Ik had al snel last van mijn schouder, niet door het plukken (picking) 's morgensvroeg – dat was niet zo lastig – maar wel door het 'packen' overdag: urenlang stilstaan aan een lopende band die de stukken fruit volgens gewicht in verschillende ronddraaiende bakken verdeelt, en urenlang het fruit uit de bakken controleren, in te delen volgens klasse en daarna volgens een bepaalde richting in dozen te verpakken steeds dezelfde beweging met mijn arm makend.

Nooit had ik gedacht dat er aan het verpakken van stonefruit zoveel handwerk was, nooit had ik erop gelet dat perziken in de dozen met plastiek vakjes zodanig gelegd werden dat de lijn op hun onderkant mooie diagonalen in de doos vormen, nooit had ik erop gelet dat de goedkopere stukken fruit wel eens een bruin vlekje hadden of een gespleten steen. En na dit werk zal ik er nooit niét meer op letten.

We moeten snel werken, want het fruit blijft komen en de bakken mogen niet te vol geraken. Ondanks de pijn in mijn schouder en de werkdruk, doe ik het packen graag, en als het even te lastig wordt, denk ik aan de mooie som reisgeld die we hier verdienen en met wat voor leuke avonturen we ons hiermee zullen kunnen belonen!

Na de eerste week werkte ik enkel nog in de werkschuur. Seppe's plukdagen begonnen vroeger (meestal rond 5u 's morgens) en meestal zat het plukwerk er in de vroege namiddag op. Het packen daarentegen begon wat later (van zodra het eerste fruit van de velden werd binnengevoerd) en duurde tot alles op de vrachtwagen richting Brisbane of Sydney kon worden gezet.

Het fruitseizoen begon goed: het eerst geoogste fruit was groot en van heel goede kwaliteit. Maar toen begon het te waaien en te regenen... Het slechte weer zorgde voornamelijk bij de nectarinen voor een grote tegenslag. Bij veel nectarinen zagen we kleine bruine vlekjes, 'windmarks', van het waaien tegen de takken. Als het vlekje heel klein was, konden we het in de 'eerste klas 'dozen verpakken. Maar 's anderendaags kwam er slecht nieuws. Twee paletten eerste klas nectarinen werden door de kwaliteitscontrole afgekeurd. Julie nam me mee naar het transportbedrijf in Stanthorpe om de slechte nectarinen uit de paletten te halen. Het bleken er veel meer dan verwacht. 's Nachts waren de kleine windmarks uitgegroeid tot grote, zwarte, rottende plekken op het fruit. Van de twee paletten bleef er niet één over. Een grote tegenslag, want het betekende dat we al het fruit met windmarks voortaan moesten weggooien... en dat waren er veel.

Er kwamen steeds meer backpackers bij om te werken. Meer meisjes in de werkschuur, en twee plukteams ipv één. Het was druk op het kampeerterrein. De meeste backpackers waren Duitsers, maar ook Italië, Noorwegen, Estland en Schotland waren vertegenwoordigd.

Julie zei dat wij de eerste Belgen waren op de boerderij... en zoals ons mochten er nog veel Belgen komen! Het doet me plezier dat John en Julie tevreden zijn over ons werk.

Terwijl ik 's namiddags meestal langer werk, gaat Seppe vissen in één van de vele meren of riviertjes op Johns gebied. En met succes! Op een avond ging hij mee met Phil, een Australische collega, om op everzwijnen te jagen met een pijl en boog. Ze kwamen terug met een klein everzwijntje, waarvan de billen nu in de diepvriezer op onze kookkunsten liggen te wachten.

John heeft in zijn diepvriezer een versneden hert liggen. Ik vind het fantastisch en ontzettend onvoorstelbaar dat John hier in zijn eigen tuin (weliswaar een gigantisch landschap) vis kan vangen en op jacht kan gaan op kangoeroes, herten en varkens. Dat John en Julie hier een kwartier kunnen rijden met hun 4x4 en dan nog niet de andere kant van hun eigendom hebben bereikt. Dat ze naast tonnen fruit, ook duizenden schapen kweken voor de wol. En dat, vergeleken met andere boerderijen in Australië, dit 'maar een kleine boerderij is'!??

Onlangs sprak men over een bergflank hier vlakbij die ideaal zou zijn voor een extra boomgaard, toen Julie antwoordde: “That mountain is from our neighbours.”. Ongelooflijk...ongelooflijk...

Telkens we door onze voorraad eten heen zijn, moeten we 45 minuten rijden naar Stanthorpe voor de dichtstbijzijnde winkel. We hebben op de boerderij geen gsm – of internetbereik, en moeten er dus tijdens onze korte uitstapjes naar 'de stad' van profiteren even naar huis te bellen. Lang kunnen we nooit in Stanthorpe blijven want voor het donker is, willen we steeds terug op het kampeerterrein zijn. Rijden bij zonsondergang en in het donker is veel te gevaarlijk: kangoeroes langs de weg kunnen behoorlijk suicidaal zijn: ze doen niets liever dan voor je auto springen, zeker als de autolichten branden. En een magpie (die aanvallende vogels waarover ik eerder vertelde) doodrijden is nog niet zo erg, maar een aanrijding met een kangoeroe... dat willen we liever niet!

24 december 2010, Byron Bay

Gisteren vertrokken we na anderhalve maand werken uit Stanthorpe. We kijken terug op een heel mooie periode, een periode waarin we hard gewerkt hebben, maar waarin we ook heel fijne mensen ontmoetten en gezellige momenten beleefden...

Het weer de laatste twee weken was erg wisselvallig. De ene dag erg warm en zonnig, de dag erna bleven de stortbuien komen en zelfs van hagelstenen werden we niet gespaard. Niet goed voor het fruit aan de bomen...

Er was minder fruit om te plukken dus deden we lange dagen snoeiwerk. De binnenste waterscheuten van elke boom moesten worden weggeknipt zodat de zon de binnenkant van de boom kon bereiken. Zoals een 'champagnevaas' moesten de bomen gesnoeid worden. Een plezant werkje voor mij, blij om eindelijk wat buiten de werkschuur te kunnen werken. Maar enkele blaren op mijn vingers en stijve handspieren later was ik toch blij als we weer eens een dagje fruit konden verpakken.

Mijn eerste en laatste dag op de boerderij waren de langste... Eergisteren werkte ik maar liefst 12,5 uur... Omdat het zo'n lange dag was geweest en het mijn laatste werkdag was, stelde boer John voor een fles champagne te kraken, champagne die nog was overgebleven van het feestje toen het grootste deel van de oogst voorbij was... Het werd een gezellige afsluiter van een heel mooie werktijd.

Toen we gisteren afscheid gingen nemen van de boer en boerin, kregen we nog een fles champagne mee als kerstkadootje... en de vraag of we nog terug willen komen... Misschien doen we dat wel later... Maar nu is het tijd voor een nieuw hoofdstuk in onze reis: New South Wales...

We reden gisteren van Stanthorpe naar Byron Bay, hopend op een kerstmis in de zon. Maar nee hoor, het regent alweer! Maar we laten het niet te veel aan ons hart komen... Onze campervan staat op een camping langs het strand, het zeil staat op en onze kleine plastiek kerstboom pronkt op ons kampeertafeltje. Straks gaan we eens lekker eten op restaurant en kerst met ons tweetjes vieren. We zullen aan jullie thuis denken. En die fles champagne kraken... op het geluk en de gezondheid van jullie allemaal...

Bij deze wensen we jullie, onze lieve ouders, broers en zussen, familie, vrienden, collega's, gasten en bewoners van Mozaïek een heel gezellige kerst toe... Proost!