Van Perth tot Exmouth

Exmouth, woensdag 27 april 2011

Twee weken na Bali en alweer een 1500 km verder... Aan Yanchep beach hielden we onze eerste stop. We hadden een tweede vislijn gekocht voor we naar Bali vertrokken en dus leerde Seppe me vissen. Tof om dit nu samen te kunnen doen én een verrassend plezante bezigheid, ook voor mij!

Langs de weg naar Geraldton lag het Nambung National Park. Daar staan The Pinnacles, scherpe rotsformaties in een grote woestijnvlakte. Wetenschappers zijn er nog steeds niet aan uit wat die Pinnacles precies zijn. Volgens één theorie zijn het versteende stammen van eeuwenoude bomen die bedekt werden door het woestijnzand en nu door weer en wind terug het licht zien. Een mooie, bijzondere plek, dat wel, maar de toeristische attractie die ervan gemaakt werd, doet het een beetje teniet. Doorheen de woestijnvlakte is een soort weg aangelegd zodat je erdoor kan rijden met de auto en om erheen te gaan moet je 11 dollar betalen. In alle nationale parken in West-Australië moeten we trouwens betalen om erheen te gaan, zelfs als je gewoon even wil wandelen. En het kamperen is er superduur. Dat valt tegen!

In Geraldton spraken we af met Martijn en Irene die ondertussen ook terug waren van Bali, en samen reisden we verder naar het noorden. Eerste stop: Whalebone Bay. We hadden onze vans netjes naast het helderblauwe water van de baai geparkeerd en de rotsen ernaast waren perfect om vanaf te vissen. Terwijl ik steeds weer kleine visjes vang (die we teruggooien of als aas gebruiken), doet Seppe het betere werk. Hij had een heel mooie vangst: een flathead, twee mooie Grass Emperors en een nog grotere Bream. Een heerlijk avondmaal!

Langs de mooie baaien van Shark Bay reden we naar Denham, het meest westelijke stadje van Australië met erboven de World Heritage Area Monkey Mia. Opnieuw een prachtig plekje natuur dat omgevormd werd tot een geldopbrengende toeristische attractie. Het natuurreservaat Monkey Mia is bekend om zijn wilde dolfijnen. Nou ja, 'wild', een aantal ervan worden elke dag gevoed (niet veel zodat ze zelf ook nog moeten jagen) zodat toeristen ze van dichtbij kunnen bekijken. En vergeet natuurlijk niet langs de souveniershop te gaan. Wat een zonde...

Op de terugweg stopten we aan een lookout op rotsen hoog boven Shark bay, waar je de haaien van ver kon zien zwemmen, en kampeerden we nog één nacht op één van de haaienstranden... In de late namiddagzon beet een mooie garfish zich vast aan mijn vislijn en konden Seppe en Martijn het visje gebruiken als aas om iets groters te vangen. En toen de zon onder ging, werden de haakjes en loodjes telkens opnieuw van hun vislijnen gerukt door... tja, wat kan het anders zijn, haaien?

Seppe ging in Bali een weddenschap aan met Maarten: hij moest een haai van 1m50 vangen. Wel Maarten, tot nu toe is de bak bier nog steeds voor jou... ;-)

We hadden een kuil gegraven in de kleine, witte schelpjes waarmee het strand bedekt was en maakten er een gezellig kampvuurtje in. De vislijnen bleven uitgegooid staan en plots schoot Seppe's vislijn de lucht in. Samen met Martijn haalde hij een prachtige 60cm grote tailor binnen, die de dag nadien in mootjes op een kampvuurtje in de duinen net boven Carnarvon overheerlijk smaakte...

Het was gezellig met Martijn en Irene, maar helaas moesten we sneller afscheid van hen nemen dan verwacht. Zij gaan nog helemaal richting de oostkust van Australië, terwijl wij traagjes de westkust stukje bij beetje willen verkennen en onze reis hier eindigen.

Terug met ons tweetjes kampeerden we aan Quobba station met zijn bekende blowholes: grote gaten in de rotsen langs een wilde zee, waardoor water krachtig uitgespuwd en opgezogen wordt. Het kampeerterrein lag aan een mooi strand en duinen en we hadden ons er gezellig geïnstalleerd toen we ontdekten dat onze gasfles op was. Pech! Nu moesten we opnieuw een paar honderd kilometer gaan rijden om gas te vinden in Coral Bay, het begin van het Ningaloo Reef.

Eind april is een slecht ogenblik om in Coral Bay te zijn: het is ook hier paasvakantie voor de Ozzy's en dus zijn deze plekjes druk, druk, druk. Benieuwd naar het rif, snorkelden we eventjes een ontgoocheling tegemoet. Het koraalrif was niet zó bijzonder als we verwacht hadden. Hier en daar waren koralen sneeuwwit en dus dood, en veel vis was er niet te zien. Een plekje om hier te overnachten leek ook geen eenvoudige opdracht: de twee caravanparken (bijna het enige waaruit het dorpje Coral Bay bestaat) waren volzet en toen we ons dus op een open plek net buiten het dorpje geparkeerd hadden, werden we er door een Ranger weggejaagd. We kregen geen 300 dollar boete omdat het Pasen was en de campings vol waren, maar blijven konden we ook weer niet. Er zat niks anders op dan voorzichtig rijden in het donker tot we helemaal terug aan de highway kwamen en daar langs de weg konden parkeren. In het donker rijden doen we normaal niet: kangoeroes en emu's kunnen behoorlijk suicidaal op de baan springen en dat zou ook voor onze van een ramp zijn.

Gisteren kwamen we dan aan in Exmouth en ook hier is het ontzettend druk. Gratis of goedkoop kamperen kan hier niet, dus betalen we enkele peperdure nachten in een caravanpark. Vrijdag en zondag gaan we duiken. Hopelijk is het rif hier wél prachtig en zijn de duiken hun geld meer dan waard. Want voor amper 8 duiken in totaal (4 elk), betalen we maar liefst 730 dollar. We hebben al spijt dat we niet meer duiken gedaan hebben in Bali, waar het rif uniek is en de duiken betaalbaar. Maar laten we ons nog even geen zorgen maken over ons budget (we zoeken wel weer werk) en genieten van deze week op een caravanpark met – oh wat een heerlijke luxe – een eindeloze hoeveelheid elektriciteit, een warme douche en een kraan waar zoveel water uit komt als we nodig hebben...