Paragliding in Bright (deel 1)

Paragliding in Bright

Zaterdag 15 januari 2011, Bright

De geplande 10 dagen in Bright worden er meer. Het weer zat ons opnieuw niet mee. Maar we mogen niet klagen, de ozzy's in het noorden, en voornamelijk de queenslanders, zíj mogen klagen!

De voorbije 2 weken kwam de ene hevige regenbui na de andere, en veel plaatsen overstroomden. Queensland werd het ergst getroffen. Dorpen en steden verdwenen onder water en modder, mensen waren vermist, sommigen werden dood teruggevonden, meegesleurd door het water. Een totale ravage...

Hier in Victoria waren er overstromingswaarschuwingen en regende het erg hevig maar de toestand werd nooit zo erg als in het noorden van de oostkust.

Het contrast met het westen van Australië kan niet groter. Daar lijden de ozzy's onder extreme droogte en bosbranden... Kon er maar wat water van oost naar west verplaatst worden...

Nee, wij mogen hier dus niet klagen over het feit dat we onze cursus door slecht weer moesten onderbreken. Het avontuur dat we hier begonnen is er eentje in de lucht... Een paragliding brevet, daar gaan we voor!

De cursus begon vorige week zaterdag. We gingen van start met een tandemvlucht waarbij we zelf moesten sturen. Een leuk begin! Erna volgden grondoefeningen om te leren 'launchen': onze glider (zo heet de 'parachute' bij paragliding) symmetrisch optrekken door hard en zonder twijfel te lopen en op het juiste moment enkele van de risers (waaraan de touwen van de glider hangen) los te laten. Een intensieve oefening, want het was snikheet en de zon brandde hard in de open oefenweide. We kregen allemaal flinke blauwe plekken op onze armen door het krachtige trekken van de risers.

's Anderendaags reden we naar The Pines, een launch-plaats buiten Bright. Het zicht was er prachtig: van boven op de heuvel kon je mijlenver kijken over de vlakke velden. Hierboven zouden we onze eerste vliegervaring opdoen! Toegegeven, ik was nerveus... Die steile helling naar beneden, alle bomen rond ons... Opstijgen was één ding, en dan was er nog de landing!

Maar het ging fantastisch. De boodschap bij het opstijgen is: focussen op een punt in de verte en er zo hard mogelijk en zonder twijfel naartoe rennen. Niet kijken naar de grond, niet aarzelen...

Ik werd door de glider opgetild nog voor ik het besefte. Ted, onze instructeur, begeleidde ons vanaf het lanceerterrein via walky talky. Meer naar het landingsveld toe nam een andere instructeur, Adam, het coachen van Ted over. Ted en Adam vertelden ons in welke richting we moesten vliegen, hoeveel kracht we op onze remmen moesten uitoefenen en hoe we veilig moesten landen. Het ging als vanzelf.

Daar zat ik dan, in het gemakkelijke stoeltje onder de glider, mezelf zeggend: 'Sien, zie je hier nu zitten, je vliegt, je vliégt!'

Na de landing werden we met een jeep terug naar de bergtop gereden voor een tweede vlucht. Daarna moesten we helaas stoppen, want de wind werd veel te sterk.

Op dag 3 gingen we terug naar Mystic, de launch-plaats van de tandemvlucht. Wat me bij de tandem zo griezelig had geleken om alleen te doen, leek plots na de twee vluchten van The Pines helemaal niet zo eng meer. We konden door de draaiende wind helaas maar één vlucht doen, maar het was een goeie!

De rest van de dag spendeerden we in de interessante theorieles van Bill.

De vierde dag konden we nog één vlucht van Mystic doen. Adam gaf me via de walky talky de boodschap dat ik zelf mijn bochten voor de landing mocht nemen, hij zou me dit keer niet zeggen wanneer ik me moest draaien. En het ging goed! De landing was zacht...

Seppe was net voor me geland en hoorde enkele toeschouwers langs de rand van het landingsveld zeggen “Daar is er nog één, hij doet het goed...” en dan verwonderd: “Ah nee, het is een meisje!”

'Jaja, ook meisjes kunnen paragliden', dacht ik achteraf trots... :-)

Na deze vierde vlucht was duidelijk dat het weer nu voor enkele dagen niet meer geschikt zou zijn om te paragliden. De weersvoorspellingen beloofden niet veel goeds: regen, regen, regen!

We legden ons dus toe op de rest van de theorie, kregen studeertijd en eindigden dag 5 met een examen. Het eerste deel van het examen moesten we volledig correct hebben, want dat waren vragen over levensbelangrijke aspecten in het paragliden. Bij het tweede deel moesten we minimum 75% halen. Geen simpel examen, maar we haalden allebei een zeer goede score, oef!

Het weerbericht klopte. Donderdag en vrijdag werd alles nat. Op natte dagen als deze vind ik het helemaal niet zo fijn om in de van te wonen... Alles werd vochtig en vuil...

De andere cursisten gingen na het examen huiswaarts, voor de meesten was dit richting Melbourne. Zij zullen later dit jaar in een volgende vakantie de cursus hervatten. Gelukkig ziet Ted het zitten om Seppe en mij zo snel mogelijk verder op te leiden.

Toen ik deze morgen wakker werd, hoorde ik enkel de vogeltjes fluiten. Geen getik van regen op het dak! De zon scheen door de gordijntjes heen naar binnen. Eindelijk mooi weer, heerlijk!

Ted belde ons op, het vliegen zou pas voor dinsdag, ten vroegste maandag, zijn (nog 3 dagen wachten dus) want de wind is nog niet echt geschikt. Maar hij had een leuk idee: hij weet dat we graag wat werken en stelde voor dat we morgen zijn huis schilderen in ruil voor een ferme korting op onze cursus. Dat zien we wel zitten, zo zal het gauw vlieg-tijd zijn!

ps. We plaatsten het filmpje van de eerste 4 dagen van de cursus op vimeo. Neem een kijkje op

http://vimeo.com/18775833 !